کاست «گلبانگ» استاد شجریان را از خانه‌ موزه‌ی بتهوون پیدا کردیم و گذاشتیم در قلب دفتر. دلمان تاب نیاورد و از زبان سعدی گفتیم دوری همیشه سخت است؛ «همچو چشمی که چراغش ز مقابل برود» بعد به نقل از بمرانی گفتیم « تو بذار وقتی غروب شد برو» اما نهایت این دفتر را تلخ نبستیم و به لحن دوست‌داشتنی سایه گفتیم: «بسان رود که در نشیب دره سر به سنگ میزند رونده باش، امید هیچ معجزی ز مرده نیست، زنده باش.»

ادامه مطلب